Kleine plattdeutsche Geschichten und Gedichte (in ostfriesischem Plattdeutsch)

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht

zur Übersetzung dieser Geschichte ins Hochdeutsche..

      Hinni un dat Töven   (Mit wörtlicher Übersetzung ins Hochdeutsche, siehe rechts)

In mien Leven hebb ik so mennigeen Minsk kennenlehrt, de immer blot an 't Töven weer, dat sük van sülfst wat ännert, de allens an sük herankamen leeten. Man mit mien Grootkind Hinrich, of Hinni, as he nömt word, weer dat ehrder annersum, he kunn neet töven. He weer, as lüttje Jung, so unruhig un hibbelig, dat ik mitunner docht hebb, de leert dat Töven un Ofwachten sien Leven lang neet.
To 'n Bispill: An 'n kolden Winterdaag sää ik to Hinni, as he weer van een Foot up de anner trappen de un ik all weer wat swanen de: „Töv man noch 'n poor Daag, bevör Du na 'd Deep geihst, dat Ies is seker noch neet fast, wi hemmen eerst dree Daag stieven Fröst hat.“ Man an de sülvige Namiddag brook he all in d' Deep dör dat Ies un seet bit an d' Buuk in d' Water un för sien Frünnen weer dat heel stuur, hum weer an Land to brengen. „Segg maal, Hinni, kannst Du neet vörsichtig eerstmaal an d' Kant proberen, of dat Ies ok woll all fast genoog is?“, froog ik hum, „Du harrst ja ok unner 't Ies glieden kunnt, klunterg as Du bist.“
Man he harr ja noch Slump hatt, dat dat Malör hier mit 'n düchtigen Verkolleree ofgahn weer.
Ok bi 't Middageten, un besünners wenn dat Sopp geev, weer he ok faken so ungedüldig: „Töv noch 'n bietjet“, sää ik denn smaals, „de Sopp is noch to heet, Du verbrannst Di de Snuut.“ Man meesttied weer dat denn all to laat.
Wenn sien Frünnen snamiddags buten up hum wachten deen, denn „floog“ he faken so ut d' Huus, ahn natodenken und ik harr weer wat uttosetten: „Dat is noch to kold buten, töv Hinni, ik haal Di 'n Jack.“

Door weer haast jeden Daag wat, wooraver ik mi Gedanken maken de, un ik kunn hum neet bibrengen, vörsichtiger an de Saken heran to gahn, spietelk, as dat weer.
„Du springst van een Tack up de anner“, sää ik, „Du musst lehren gedüldig to töven: Eerst hest Du Diskler lehrt, un weer upgeven, denn hest Du Autoschlösser lehrt un Di glieks mit de Meister anlegt. Wo sall dat blot wieder gahn, mit Di ?“
He keek mi wat trürig an un sää: „Töv man Opa, eenes Daags will ik Di bewiesen, dat ok ik töven kann.“
Ik harr Hinni ja heel geern, ok mit all sien Problemen. Gern wull ik hum helpen torecht to kamen, in d' Leven.

Dat is mit hum denn, in de Loop van Johren, ok 'n helen Bült beter worden, dat mutt ik togeven. He hett sien Gesellenprüfung un later ok sien Meisterprüfung door doch noch good bestahn un hett uplesd ok 'n gooden Arbeidsstee funnen! Dat seeg heel good ut!

Man as he denn wat oller wurr, un de Tied kweem, dat he haast jede Week 'n annern Wicht in d' Arm harr, do weer ik all weer bang, dat he woll noit de richtige Froo finnen würr, so ruug un groff gung he mit de leevsten Wichter um. Ik seeg van Daag noch de trürigen Ogen van so 'n leven Deern vör mi, wenn he hör woll vör d' Kopp stödt harr.

As he denn up de dartig Johr an gung, un he laat in de Nacht weer so 'n unschüllig', nütelk' Wichtje mit na Huus brocht harr, nehm ik hum anner Dag denn maal bi d' Siet un froog hum vörsichtig: „Wo is dat mit Di, Hinni, kannst Du neet mit leverlaa ok maal an een fasten Verbinnen denken, of so?“
„Opa!“, sää he fünsk, „all de Johren hest Du mi twee- dreemaal in d' Wääk vertellt, ik sull eerstmaal dat Töven lehren un neet glieks allens fastmaken, nu bin ik 'n Bült vörsichtiger worden, un ik kann ok völ beter töven un nu is dat ok weer verkehrt. Dat is ok verdammt stur, di allens recht to maken!“
Oh, oh, doch ik, nu bist du woll to wied gahn, man denn kunn ik noch nett sehn, dat he anfangen dee to grienen, bevör he sük fell wegdreihen dee, (Ik sull dat woll neet sehn) - - - Man ik wuss neet wat dat Grienen sull?! - - -
As he sük weer torügg dreihen dee, sää he (wat oldkloog) : „Tscha Opa, so is dat faken mit de olleren Lü in d' Leven, Du hest de Spieker maal weer genau up de Kopp truffen; mien neje Leev, Anne, is de Dochter van mien Baas, so word dat seker 'n heel fasten Verbinnen un jüst güstern Avend kunnen Anne un ik neet mehr töven!?“

      Johannes de Vries

zur Übersetzung dieser Geschichte ins Hochdeutsche..

Anmerkung:
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede Ähnlichkeit, auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und ist nicht beabsichtigt.

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht

Lees un schriev ok Platt, dat lehrst du glatt!

 Email: info@plattdeutsche-geschichten.de