Kleine plattdeutsche Geschichten und Gedichte (in ostfriesischem Plattdeutsch)
 

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht
zur Übersetzung dieser Geschichte ins Hochdeutsche..

Dat Ies up d' Galgendeep is fast!   (Mit wörtlicher Übersetzung ins Hochdeutsche, siehe rechts)

De heele Maant Dezember, mit Wiehnachten, weer vergahn un ok dat neje Johr harr all anfangen un immer weer van d' Winter noch nix to marken. Aber denn tomaal kweem de Fröst mit Gewalt. Eerst twee, dree Grad un denn gung dat immer mehr andahl, bit dat up teihn Grad Fröst an gung. Noch um Wiehnachten hörde ik de oller Lü proten: „Weer keen rechten Winter, as wi dat van fröhr kennen.“ Man as dat so fell so kold wurr, weer van de oller' Lü keeneen mehr to sehn.
Ik gung all maal up d' Achterböhn un haal uns Schöfels runner. Ik harr de Knakenbräkers (ok Hackenrieters nömt) van Hero, mien oller' Brör, arvt un Hero harr to Wiehnachten nejen kregen. Verleden Johr harr ik mi noch mit de olle "Breinermoorers" ofplacken mußt, man nu seeg dat all heel anners ut. Wichtig weer ok, dat mien Schoh good in d' Rieg weeren, de mussen nu good wat of könen, wiel disse Oord Schöfels ja noch unner de Schoh to schruven weeren. „Na“, froog mien Moder, „wullt du all up d' Galgendeep an?“ „Nää“, sää ik, „vandaag noch neet, man lang sall dat woll neet mehr düren, bit dat Ies up d' Deep fast is, wi hemmen dat an d' Kant all maal probeert.“ „Wääs blot vörsichtig!“, sää Moder nochmaal, „anners gifft dat 'n Malör. Blot dat Inbräken is neet heel so slimm, man een kann ok unner dat Ies glieden!“ „Ja Moder, ik weet Bescheed, ik paß up“, sää ik. ('N bietjet oldklook)
Uns Opa muß mi de Schöfels nochmaal sliepen un ik dürs de grote Sliepsteen dreihen.
Ik harr ok mien Hockey-Stock van 't lesde Johr weerfunnen, un nu muß ik blot noch wachten, bit dat Galgendeep fast weer. Dat weer stuur genoog. Elke Daag, wenn ik van d' School kwem, leep ik hen, to kieken, of door woll all well up dat Ies weeren, of west weeren. Dumme Schnösels harr'n hier un door 'n poor Flinten un Kluten up das Ies smäten man van Schöfelsporen weer leider noch nix to sehn.
Ok in d' School wurr nix anners mehr proodt.
Eenes Daags, an 'n Saterdag, weer dat denn so wied. „Hest ' all hört? 'T Galgendeep is fast!“, sää een to de anner. Nix kunn uns mehr uphollen. Al Jungs un Wichter ut de Gägend harren keen Tied mehr för de Schoolarbeiden un ok haast keen Tied mehr to Middageten, dat gung blot noch de körteste Weg na 't Galgendeep. Ok uns Vader gung, in sien Middagsstünn, mit uns, doormit he sük sülvst doorvan avertügen kunn, dat dat Ies würrelk all fast genoog weer. Door weeren hier un door säker noch Steden, de noch neet säker weeren: Unner d' Kolkbrügg, to 'n Bispill un unner d' Isenbahnbrügg of bi Doornkaat, woor immer warm' Water in 't Galgendeep oflaten wurr un stedenwies in d' Reit. Dat kregen wi van uns Vader nochmaal verklaart, man wi hörden man blot noch halv hen. Twee Hockeymannskuppen wurren tosamenstellt un denn gung dat de heele Namiddag hen un her. Du kreegst ok maal een mit Stock an de Kopp of an d' Been un 't Henfallen weer nix besünners. Wichtig weer blot, dat de Schöfels un de Schoh heel bleven. Savens, wenn dat düstern wurr, kwem ok Moder maal vörbi, uns oftohalen. Van sülvst kunnen wi keen Enn finnen. Man all up de Weg na Huus, kwem dat Stennen un Hojahnen: "Hier hebb ik 'n blauen Stee un door deit dat sehr un ik hebb säker 'n dicken Bloodbladder an d' Hack." Wi weeren je de hoge Schoh neet wennt un meesttied weeren se to lüttjet of völst to groot. Al dat muss bit Sönndag mörgen genau unnersöcht, beplastert un repareert worden.
Sönndag, harren wi beproot', wullen wi 'n Schöfeltour maken. Aver 't Ies na d' Lützbörger Wald sull dat gahn. Man mien Ollern weeren beid neet so blied aver de Plaan un wi kregen de Erlaubnis blot, wenn een of twee utwussen Lü mit doorbi weeren. Dat weer keen Problem, Unkel Karl un Elke weeren gau avertügt, dat se mit uns mussen. Un se harren ok völ Spaß an 't Schöfeln un freien sük all up de Utflug.
Dat is 'n mojen Schöfeltour worden: Wunnerboor Weer, neet to kold un ok neet to warm, dat Ies spegelgladd, al mien Frünnen weeren mit unnerwegens, keen Malör un ok uns Schöfels un Schoh hemmen uns keen Sörgen maakt. Eerst um Ühr of acht, as de Maan uns all de Weg wiesen muss, weeren wi weer to Huus. Doodmöi woll, man ok heel un dall glückelk un so mennigeen sää bi d' Inslapen:
„Hapentlik blifft dat Ies noch 'n Settje so moi!“
 

    Johannes de Vries

..zurück zur Hauptseite

..zurück zur Titel-Übersicht
zur Übersetzung dieser Geschichte ins Hochdeutsche..

 Lees un schriev ok Platt, dat lehrst du glatt!