As ik 'n lüttjen Jung weer, drömde ik faken doorvan, bold
maal mit mien egen Auto to fohren.
Dat hett noch so mennig Johr dürt, ik weer düchtig sühnig
un harr immer d' Hand up d' Knipp, man eenes Dags weer dat denn so wied.
Ik harr al mien Geld tosamenkrarbt, hier un door nochmaal näbenbi
arbeid', Moder un Oma wat vörjammert, un
denn harr ik genoog för 'n lüttjed Auto binanner. Dat wurr denn
man blot 'n gebruukten BMW-Isetta alleen för mi weer dat dat moiste
Auto, wat ik mi vörstellen kunn. De Dör gung na vörn apen,
de Klör weer hellblau, mit Schuuvdack, allens weer good up Stee, man
up dat „Sofa“ weer man blot Bott för twee utwussen Lü. Ik weer
nett so blied as 'n Klütje. Jeder dürs maal mit mi fohren un
sük mit mi freien. Ok Vader muß mit, ok he weer düchtig
stolt man ik weet noch as he 'n hoogen Sücht halen dee un sää:
„Ja, ja, keen Luus in d' Rook, aber 'n Auto.“
Ik hebb mien nejen Fründ wuschen un poleert, de lüttje
Steden vörsichtig ofsmiergelt un mit blau Farv nastreken. Hans weer
blot noch bi d' Auto to finnen un harr för nix anners mehr Tied.
Eenes Daags sää Werner Remmers, een van mien beste Fründen: „Wat maakst du denn dit Johr mit d' Urlaub?“ Ik sää: „Dat is 'n gooden Fraag, natürelk würr ik geern mit d' neje Auto 'n lüttjen Tour maken man ik sök noch een, de mit mi fohrt. Hest Du egentlik 'n Führerschien?“ „Ja“, sää Werner, „de hebb ik un ik hebb ok noch twee Week Urlaub to kriegen. För mien Leven geern würr ik de Gelägenheid wohrnehmen, maal mit 'n Auto in Urlaub to fohren man ik mutt eerst mit mien Fründin dooraver proten. Laat uns man hapen, dat se mi versteiht un neet heel so trürig is, dat dat mit uns eerste gemeensame Urlaub dit Johr denn nix word. - Man woor willt Du denn henfohren?“ Dat wuß ik ok noch neet, man mi full in: „Na d' Harz of in d' Sauerland, man dat könen wi denn ja noch sehn.“ ...
Dat gung noch 'n poor Weken hen un her, bit wi denn Anfang September
tosamen losfohren.
De Tour weer sörgelk plaant, wi harr'n an allens docht. Wat
so 'n lüttjet Auto allens faten kann: 'N lüttjet Telt, 'n Stück
of wat Däkens, 'n Benzin-Kaker, Potten un Pannen un to Eten un to
Drinken. Wi harr'n 'n heel'n Bült Mood man neet völ Geld.
Unnerwegens doch ik: „Dat Auto löppt so fein un liggt so good
up d' Straat, as 'n Mercedes.“ Man as wi nett vör Gütersloh weeren,
fung dat an to rubbeln un ruttern un ik wuß gliek, dat muss dat Antriebsgummi
wesen. „Oh du leeve Tied, dat köst um de fieftig Mark un denn noch
dat Inboen“, sää ik, „dat word dür!“ Alleen dat Huulen
nütz' ja nu al nix, wi kunnen uns Auto mit sien „broken Hart“ ja neet
up Straat stahn laten un dat Telt doornäben upboen, wi mussen man
sehn dat wi hum weer in d' Rieg kregen. Wi harr'n denn ok weer Dusel,
blot twee Straaten wieder weer 'n BMW-Warkstee, woor wi uns lüttje
Fründ henschuven mussen. Leider wull'n se nett Fierabend maken, as
wi mit Sweet för d' Kopp door ankwemen. Man de Meister, 'n olleren
Mann, harr 'n good' Hart un 'n Insehen mit uns. He geev uns dat Ersatzdeel
un Warktüg un leet uns dat Deel sülvst inboen. Dat leep al good
mit - ik harr dat to Huus all maal maakt - un na 'n Stünn weer de
Wagen weer kloor. Wi weer'n düchtig stolt up uns Wark, man wi sehn
ok ut as Swienen. Man dat weer uns nettgliek. „Bit wi weer in Huus sünd,
hemm'n wi uns Fingers weer schoon“, sää Werner. He harr immer
'n Sprök parat.
As wi denn weer losfohren, uns 'n Stee för 't Avernachten to
söken, doch ik: „Dat sücht mit uns „grote Fohrt“ ja neet mehr
heel so good ut, of wi woll doch to völ inladen hemmen, mit al uns
Kram, un wat uns goode Moders uns noch baben drup packt hemm'n?“
An 'n annern Mörgen harr'n wi all weer Mood. Wi harrn uns Telt
„günstig“ upstellt, as Werner meen. „Kiek“, sää he, „de
Appels wassen uns in d' Mund, wi mutten nu ja sühnig leven.“
De Harz harr'n wi ja all lang links liggen laten, dat Sauerland
weer all vergeten, wi jükelden an d' Rhein lang, weeren blied un tofree
un nüms doch an de Weg torügg. Wi stellden uns Telt immer „günstig“
hen un ok „de Wiendruven wussen uns haast in d' Mund.“
De Lü weeren immer fründelk mit uns un wi harr'n jeden
Dag mehr Spaß up uns Reis un mit Werner harr ik 'n gooden Kumpel
funnen. He weer immer vergnögt, kunn good mit d' Minschen umgahn un
harr immer 'n Oog doorför, welke Buur uns woll „günstig beläfern“
kunn. Organiseeren nömden wi dat. „Dat is wichtig för d' averleven“,
sää Werner (ok een van sien Schüvkes) un so harr'n wi för
Eten un Drinken haast keen Unkösten. (Maggisoppen, Brot, Water un
„Feldfruchten,“)
Sachtjes kunnen wi ok all ofsehn, dat wi heel so knapp neet weeren man wi bleven sühnig, immer mussen wi ja doormit reken, dat wi nochmaal mit 't Auto Malör harr'n. Wi sünd nie up 'n fasten Campingstee fohren un hemmen uns Telt immer in d' Nahberskupp van fründelke Lü henstellt, dat Best weer, glieks an 'n Buurenhoff un wenn du denn maal na twee of dree Ketuffels fraagst, denn kriggst du meesttied 'n poor mehr un umsünst. De Vördeel weer, wi kwemen immer glieks mit de Lü in 't Prootjen un besünners Werner harr sien Spaß dooran, doorför weer dat mit 't Waschen un d' Toiletten „wat eenfacher“ man du paast ok maal in Höhnerschiet.
Wi fohren halv um de Bodensee herum un denn gung dat hoch in de Bargen.
Uns lüttje Isetta broch uns sogoor seker aver d' St. Gotthard, woor
so mennigeen van de grote Wagens de Puust utgung. Eerst Gang rin un denn
gung dat dör de Serpentinen immer hoger un hoger. Een muß ja
fohren, man de anner stunn up de Sitz un keek baben ut dat Schuuvdack herut,
beid Arms gemackelk up dat Dack leggt un leet sük van de Sünn
beschienen.
As wi denn na Italien (!) kwemen, weer dat mit dat „Organiseeren“'
neet mehr heel so eenfach. We mussen uns eerst 'n Bookje kopen, doormit
wi de eenfachsten Worden verstahn un proten kunnen.
Wi fohren 'n Stückje an d' Lago Maggiore lang un van door ut
denn dwars raver na d' Gardasee. As wi door uns Telt in Düstern „günstig“
upstellt harr'n, stunnen wi genau unner 'n Fiegenboom mit riepe Fiegen
dran. „Günstig“ man heel neet good! Dat weer villicht 'n Smeerkram!
De söte Fiegen harr'n wi averall: An d' Footen, in d' Telt, up d'
Telt. Wi sünd in de sülvige Nacht noch umtrucken. (Mit de Flecken
an d' Teltdack hebb ik later in Huus noch 'n heel'n Bült Arbeit hatt.)
In Venedig, de südlichsde Stee un dat Enn van uns grote Reis, hemmen wi uns denn nochmaal twee Daag Herumkieken günnt. De herelke Lagunenstadt blot up Pahlen boot, mit 150 Kanalen un 400 Brüggen. Markusplatz, Rialto-Brügg, Canale Grande, dat weer so moi as in 'n Dröm, as wi beiden Ostfreesen tüsken de Italieners, Amerikaners, Engländers un Japaners dör de wunnerboore Stadt lepen un wi kunnen 't haast neet begriepen, dat wi mit so 'n lüttjet Auto so wied kamen weeren.
Sachtjes un ok 'n bietjet bedrövd makden wi uns denn weer up de lange Weg torügg.
Ik will dat 'n beten ofkörten, man sovöl as ik noch weet,
hett uns de lüttje Isetta ok weer good na Huus brocht. Man dat is
ja nu all an de veertig Johr her un so mennigeen enkelde Begevenheit is
mi seker all quietgahn.
Geern harr ik nochmaal mit Werner Remmers aver uns „grote Fohrt“
prootjet, alleen mien Fründ Werner is leider all vör achteihn
Johren verstürven. He is blot tweeunveertig Johr old worden! Heel
spietelk !
Johannes de Vries
Lees un schriev ok Platt, dat lehrst
du glatt!