Eenes Sömmeravends, dat is all 'n poor Johr her, weeren mien
Froo un ik bi Scheepkers in Bargebuhr (in Nörden) up Visit. Froo Scheepker
harr sük een mojed lüttjed Huske an 't Moordeep hürt. Se
is nüver un leev un all an de söventig Johr old (glöv ik),
mit flinke, fründelke Ogen, alleen, spietelk as 't is, hett se dör
'n swooren Krankheit 'n Gebreken, so dat se neet good lopen kann. Hör
Mann is vör 'n poor Johren stürven, man se harr ja noch 'n Söhn
un 'n Dochter mit hör Mann un twee, intüsken utwussen, Grootkinner.
Wi weeren 'n Gesellskupp van elf, twalf vergnögde Lü.
Senioren. De meesten all aver seßtig Johr old. Also in de besten
Johren. Jeder harr wat zu vertellen un al weeren se in de beste Luun.
Naderhand
kwem dat ok up de moje Rosen to proten, de up de Disk dekoreert weeren,
binnen witt un buten dunkelrot. Wunnerboor! „Woor hest Du de denn her?“,
froog een van uns. Froo Scheepker drucksde herum un sää denn:
„Tja, dat is 'n bietjet egenaardig man egentlik kann ik dat ja ruhig vertellen:
Ik kwam vör een poor Daag na Huus un funn twee von disse moje Rosen
in mien Breevkast, de weeren so lang, dat se baven ut de Klapp herutkeken.
Keen Breev doorbi, keen Anrop un nix. Een poor Daag later, weer Blömen
man ditmaal 'n dicken Struuß an d' Dörklepp, mit 'n lüttjed
Stück Papier doorbi, mit de Woorden: „Ich wünsche Ihnen einen
schönen Tag“, doorup . Ik weet bi 'n besten Willen neet, well mi de
brocht hemmen kann.“ Man kunn in hör Ogen sehn, dat se sük dooraver
düchtig freit hett man se meen ok, dat man vandaag ja ok Angst hemmen
mutt, dat de een of anner dat womögelk neet so good mit een menen
deit un dat man hör eenes Daags wat andoon kunn. Wi hemmen lang dooraver
prootjed un ok versöcht hör dat uttoproten, man so heel hemmen
wi dat woll neet henkregen.
Tja, un wenn d'r nu de een of anner neeisgierig worden is, will
ik ok noch vertellen wo dat utgahn is:
Ok in Huus leet mi dat keen Ruh un mien Froo un mi gung dat neet
ut de Kopp, bit ik denn 'n poor Daag later tofällig in een Gärtneree
in Nörden disse Rosen weerfunnen hebb. As wi denn in d' Queteln kwemen
vertellde mi de Verköpersch, dat hör 'n lüttjen Jung van
twalf of darteihn Johr upfallen is, de al sien Spoorgroschens tosamensöcht
un twee von de düre Rosen köfft harr, un as he denn nochmaal
kwem un noch 'n heelen Struuß kopen wull, hebb ik hum fraagt, of
de Rosen för sien Moder weeren. „Nää“, sää he,
„neet för mien Moder, mien Oma hett verleden Johr 'n swooren Schlaganfall
hatt un ik hörde as de Doktor to mien Vader sää: „Wi willen
hapen, dat se dat averleven deit, alleen se sall seker woll gebrekelk blieven
un bruukt immer Hülp“.... „Ik harr mien Oma doch so leev un hebb mi
wünscht, dat ik hör jeden Dag helpen kunn, man se hett 't leider
neet schafft un is doch bold stürven. Nu hebb ik in d' Nahberskupp
'n annern Oma funnen, de ik ok geern mag un de mien Hülp seker bruken
kann, hör will ik de Blömen brengen, de sallen hör woll
gefallen un villicht hebb ik bold maal de Mood, mit hör dooraver to
proten.“...
Froo Scheepker hett de frömde Jung upsöcht un sük
lang mit hum unnerhollen. He kummt bit vandaag noch twee-, dreemaal in
d' Wääk un helpt „sien Oma“ bi de swore Arbeiden un maakt de
Böskuppen. Se sünd goode Frünnen worden.
Johannes de Vries
Lees un schriev ok Platt, dat lehrst
du glatt!