Kleine plattdeutsche Geschichten und Gedichte (in ostfriesischem Plattdeutsch)

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht

        Elke

„Moderke wo sücht dat ut, is de Tee noch neet kloor“? froog Gerd un schubbelde sük dör dat swarde Hoor. „Ik hebb vandaag, an mien ersten Urlaubsdag, noch 'n helen Bült to doon, un du weetst ja, ahn 'n Koppke Tee, of twee, gah ik neet ut de Dör.“ „Wat is dat denn, wat di so kribbelig maakt?“ froog Moder un leeg noch een Stückje Holt up dat Für. „Ik mutt vör Middag noch mal in d' Sandweg, Werner Diekel hett güstern anropen, he will noch wat mit mi beproten un dat kann ok woll wat later worden, of erst mörgenfroh, wiel ik ok noch annerseen besöken will.“

„Un lüttje Elke Diekel will di säker ok gern mal weersehn. Nehm man noch 'n poor Blömkes mit.“ Sä Moder un griende vör sük hen.

„Nä, nä, so is dat neet … , man nütelk is se ja un leev, ik mag hör richtig gern.“

Na dat he sien dree Tassen Tee intuss harr, mook Gerd sük denn up de Padd. Dit Maal gung he mackelk to Foot un nehm neet dat Fohrrad, so harr he mehr Tied natodenken un de Blömenladen leeg ja ok an d' Weg.

As he bi Diekels an de Dör klingeln dee, mook Elke, hum de Dör apen un sä fründelk: „Kumm herin in de Stuuv un set di hen. Oh, wat sünd dat för moije Blömen, för well sünd de denn?“ „De sünd för di un ok för dien Moder,“ sä Gerd un wurr rein wat unsäker. „Besten Dank“, sä Elke, „un wat kann ik vör di doon?“ Gerd sä: „Dien Vader hett güstern anropen, he wull noch wat mit mi beproten, bevör he in de Urlaub geiht.“ „So,--- Du, Vader un Moder sünd all up Nörderney un günnen sük 'n paar moije Dagen, man villicht können wie ja ok mitnanner proten“, sä Elke un set sük hum tegenaver. Un denn geev een Wort dat anner un dat dürs neet lang un an Elkes Ollern kunn keen van de beiden mehr nadenken. Hen un weer froog Gerd sük noch mal, wat dat woll west wesen kunn, wat hör Vader van hum wullt har, man dat weer tomaal neet mehr heel so wichtig. Se lachden un guffelden mitnanner un keken sük deep in de Ogen un so gung de Tied d'rhen, un den bimmelde tomal dat Telefon un Elke nehm de Hörer of un sä blot: „Kein Anschluss unter dieser Nummer.“ „Well weer dat denn?“ froog Gerd. „Dat weet ik ok neet“, sä Elke un doormit har sük dat. Völ later denn sä Elke: „Du, ik treck mi blot even wat anners an.“ Un gung in hör Kamer. Un denn gung dat Telefon all weer un hörde neet up to bimmeln, so dat nu Gerd de Hörer ofnehm un ok sä: „ Kein Anschluss unter dieser Nummer.“ Man denn simelerde he, of dat woll Elkes Ollern west wäsen kunnen? As Elke denn weer ut hör Ruum kweem un Gerd sehn kunn, wo nüdelk se würrelk weer (besünners wenn se neet so völ anharr) kunn he neet mehr an dat „dusselige“ Telefon mehr denken.

An de nächste Dag wullen se in Norddiek swemmen gahn un so gungen de beiden na Gerd sien Moder un wullen sien Badebüx halen. Man Gerds Moder sä: „ Dien Büx haal ik di gern, man mit Swemmen sall dat woll neet völ worden, wie hemmen um elf Ühr Leegwater.“ „Oh, denn lopen wie 'n Stückche in d' Watt“, sä Elke, „dat Weer is vandaag so moi.“ „Un denn lopen ji bit na Nörderney un fohren mit de Damper weer torügg, weer dat neet 'n moijen Törn?“ froog Gerds Moder. „Nä, nä,“ sähen Gerd un Elke to glieker Tied, un denn Gerd: „Na Nörderney mutten wie neet heel hen, dat is to wied för uns!“

„Hest du dien Tee vandaag denn ok all hat?“ froog Gerds Moder vergnögt. „Nä Moder, de bruuk ik vandaag seker neet“, sä Gerd un smüsterde.

Elkes Ollern kwemen all na blot een Wääk weer to Huus an, wiel se doch unruhig worden weren, man door weer keen Minsk to sehn. Elke neet, man ok Gerd neet. Al weer uprümt un moi torechtmaakt, mit moije Blömen up de Disk. „Man ik hebb doch Elkes un Gerds Stimm an 't Telefon düdelk hört,“ sä Werner upgereegt, un do kwemen de beiden ok all blied, lüstig un vergnögt wer na Huus un vertelden wat se in de Stadt beleevt harren, as wenn se all 'n poor Johr binanner west weren.

„Hemmen ji ok all wat to Eten hat?“ froog Moder Diekel besörgt. „Moder“, sä Elke, 'n bietjed argerlik, ik bin nu vievuntwintig Johr old un sall woll neet verhungern, wenn Du mal ein Wääk neet to Huus bist.“

Vader Diekel griende vör sük hen un sä, sachtjes un mehr to sük sülfst: “Dat is doch genau so oflopen, as ik mi dat docht hebb,“ un gung in de Spieskamer, um een Buddel Likör to halen, blied un glückelk dat se up dat junge Poor anstöten kunnen.

     Johannes de Vries
 

Anmerkungen:

Die Geschichte ist frei erfunden. Jede Ähnlichkeit, auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und ist nicht beabsichtigt.

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht

Lees un schriev ok Platt, dat lehrst du glatt!