Kleine plattdeutsche Geschichten und Gedichte (in ostfriesischem Plattdeutsch)
..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht

Weer to Huus

Wat is dat moi, maal weer de friske Noordseelücht to ruken, de geele Placken Raps to sehn un in 'd Lütsbörger Park de Rhododendron- un Azaleenbusken to geneten. In Noorddiek eenmaal um de Mool to un in Nörden aver d' Nee Weg un de Oosterstraat to lopen. Aver de Markt to wannern un de Ludgeri-Kark van binnen to bekieken. To lüstern, wenn de Lü blot noch Plattdütsk mitnanner proten. Dat fangt mit: „Moin, moin, wo is 't?“, an un holt up mit : „Holl di flügg“, of : „Bit' anner Maal.“





Ik harr na de School in Nörden keen rechten Arbeidsstee funnen un so muss ik mi all as jung Kerl up de Weg maken. Uplesd weer ik in Hambörg land't un bin Koopmann worden. Ik bin völe Johren düchtig flietig west un hebb naderhand denn ok 'n heelen Bült Geld verdeent. Denn hebb ik heirad't, as sük dat hört un mien leeve Froo hett twee Kinner in de Welt sett't. Wi hemmen uns 'n lüttjed Huuske köfft un mit de Tied ok all weer wat an d' Sied legt.
As uns Kinner ut 't Groffs rut weeren, un mit leverlaa ut 't Huus gungen, sull dat Leven nochmaal weer so recht van förn anfangen, man doo fung mien Froo Meike an to kränkeln, erst harr se hier un denn door wat, un nüms wuß so recht wat dat weer, bit de Pien eenes Daags neet mehr vulltohollen weer. Man doo weer dat all to laat, as se mi seggt hemmen. Hör weer neet mehr to helpen. Een halv Johr hett Meike sük noch herumquält un all uns Gedanken vull van Hoop un Toversicht wurren immer minner un uplesd is se denn elennnig togrunn gahn. ---

Dat weer 'n harten Slag för mi, allens weer doch vör uns beid' tosamen docht un indeelt. All wat ik harr weer tomaal weg un ik stunn heel allennig door. Du löppst blot noch dör dat Huus un kannst di aver nix mehr so recht freien. Du bist mit dien Gedanken wied weg. Ok de Arbeid hett mi neet mehr up anner Gedanken brocht un ik bin, so bold as dat mögelk weer, in Ruh gahn.
Tscha, ik bin eerst na Johren dooraver wegkamen, so wied as man dat averhoopt kann.
Man wat sull ik anners maken: Mien Kinner wull ik so minn as mögelk to Last fallen un ok in mien neje Heimatstadt Hambörg, wor ik mi so wohlföhlt harr, kunn mi nix mehr so recht hollen, man ik muss ja ok neet in Hambörg blieven, ik kunn ja averall hengahn. Man woorhen vör Nood. Ik hebb mi völ Gedanken aver mien Tokunft maakt, wat kunn ik doon, wor sull ik hengahn un so kwem ik denn ok up de Idee, mi maal in d' Internet de Immobilien in verscheden Steden antokieken. Ok van Bad Zwischenahn. „Dat weer doch wat,“ doch ik, „nah bi Oldenbörg, glieks an d' Water un wat nahder an mien Heimat Oostfreesland.“ Un door weeren ok fiev, seß Angeboden to sehn, de ik mi geern maal ankieken wull.
Up de Weg na Nörden hebb ik in Zwischenahn denn maal 'n Paus makt um mi de Husen maal wat genauer to bekieken. Een hett mi besünners good gefallen. Man ik kunn mi so gau noch neet reselveren un fohr eerstmaal wieder na Nörden.

Door leep ik aver de „Neei Weg“ un denn aver de Oosterstraat na de Marktplatz. Blömenverkoop weer door anseggt. Ik droop een van mien old Frünnen, Bernd Martens, un slörtde mit hum tüsken de Blömenpotten dör.
Un wat wullt Du nu maken?“ froog Bernd mi, na dat ik hum van mien Sörgen vertellt harr. „Dat weet ik ok noch neet,“ sää ik. „Vörstellen kunn ik mi ok woll hier weer in Nörden Foot to faten, man dat is neet heel so eenfach, door gifft dat 'n helen Bült to bedenken.“ Man ik kreeg sachtjes dat Geföhl, dat de Last up mien Schullers neet mehr heel so swoor weer.

Ik spazeerde denn fredelk na mien Ollernhuus, an d' Kampweg, to. De Nafolgers harren dat Huus good up Stee. Neje Fensters harren se inboot un de Tuun leet akkeraat un good pleegt. ---

So mennig Stünn hemmen wi door spölt, de moisten Börgen hemmen wie boot, ik seeg dat allens weer vör mi. Door baven links, dat Fenster unner d' Dack, dat is uns Kamer west. Lang, lang is dat her, vörbi un vergeten. Vergeten? Nää, vergeten is dat seker neet. As ik so vör dat Huus stunn un mi noch mehr torügg besinnen de, wurr mi tomaal benaut tomood un ik kreeg doch weer 'n bietjed Hartsehr. So gung ik denn ok wieder, dat ik de Gedanken fell weer ut mien Kopp kreeg.
Achteran bummelde ik denn nochmaal aver d' „Neei Weg“ un seet mi bi Cafe Remmers, för 'n Koppke Tee un 'n Stückche Teekook, mackelk hen.

Tscha,“ doch ik, „nu bist du weer door wor du herkamen bist.“ Mit mien Benüll gung dat immer barghoog un andaal, nu harr ik so dat Geföhl, dat mi um dat Hart weer wat lichter wurr. „Sull dat för de Rest van mien Leven de rechte Stee wesen? Mien Kinner un mien Enkelkinner sünd wied weg, harr ik ok to bedenken. Bin ik hier naderhand neet genau so alleen as in Hambörg, nadeem ik een poor van mien Frünnen weer sehn hebb un ik allens bekeken hebb wat sük hier in Nörden in all de Johren verännert hett?“
As ik so an 't Nadenken un Offwägen weer, kwem een Froo to mi un froog of se neet mit an mien Disk sitten kunn. „All de anner Disken an d' Fenster sünd besett 't,“ sää se, „un door binnen sitt ik neet so gern.“ „Ja, hier is noch Bott,“ sää ik kört, ok up Platt. As se sük ok 'n Tass Tee un 'n Stückche Kook bestellt harr, gung elkeen weer sien Gedanken na. Ik doch: „Disse goode Froo kun mi woll gefallen, akkeraat un een fründelk Gesichtje, 'n mojen Figur. Se kunn woll 'n beten junger wäsen as ik.“... Un as ik mi averwunnen harr 'n Prootje mit hör antofangen un hör fragen dee, worum se mi up Platt anprot' harr un of man mi ansehn kunn, dat ik van hier weer, sää se: „Nä, nä, doorum neet, ik harr mi eerst wat wieder binnen hensett' un denn hebb ik hört, as se bestellt hemmen un so hebb ik hör Platt proten hört. Un butendeem leten se mi so bedrüppelt, of tominnst in hör Ogen meen ik dat to sehn, un do doch ik, ik kunn hör villicht 'n bietjet upmuntern un up anner Gedanken brengen.“
So fung se denn an, vörsichtig un mit lang' Pausen, to vertellen: „Lang bin ik herumzigeunert, allens hebb ik in mien kört' Leven dörprobeert, man nu, dat ik hier na langer Tied weer maal to Besök weer, wuss ik tomaal wat ik wull.“ „Un wat hemmen se sük nu vörnahmen, wenn ik so neeisgierig fragen dür?“ „Ik will nu hier blieven, ik will de tokamen Johren door verbrengen, wor ik herkamen bin.“ „Dat heet, se sünd van Nörden?“ „Ja, neet van Nörden, man nah bi Nörden, ik bin in Berum upwussen. Körtens hebb ik mi denn hier in Nörden all 'n lüttjen Wahnen utsöcht, mit 'n Balkon na de Südsied to. Un in d' Sömmer sall ik woll de meeste Tied in Noorddiek verbrengen, of maal na Nörderney, of na Juist fohren, jüst as mi dat so gefallt, un denn laat ik mi van de leeve Sünn beschienen.“

So kwemen wi denn langsam in 't Gesprek, elkeen harr 'n Bült ut sien Leven to vertellen un so gung de Tied doorhen, ahn dat wi dat so recht mitkregen hemmen. As wi neet mehr sitten kunnen, gungen wi dör Nörden spazeren. Ik weet neet wor wi all langs gahn sünd, so deep weeren wi in uns Gedanken un in uns Gesprek, versackt.
Dat weer na langer Tied maal weer een Dag, de ik so recht geneten kunn, un ik maal herut kwam ut mien Lock, in dat ik mi verkrapen harr. Ik kunn in Ruh aver allens nasinnen un mi de Sörgen un de Last van mien Hart proten. Gerda (heet se) kunn mien Kummer, mien Verdreet un mien Sörgen, good verstahn, wiel hör Leven ok 'n bietjet so verlopen is, as miens.

So bin ik nu in Nörden bleven un bin blied, dat ik mi so entscheddt hebb. Ik hebb mi 'n Huuske köfft, mit 'n lüttjen Tuun doorbi. Mien Kinner un mien Enkelkinner hemmen mi ok all besöcht un besünners de lüttjen weeren an leevsten hier bi mi bleven, man se kamen bestimmt bold maal weer to Besök.
Mit de fründelke, openhartige un immer vergnögte un friske Gerda, mit hör nüdelke Döfkes in beid' Wangen, hebb ik mi all 'n poor maal truffen.

Villicht word door ja noch mehr van?!


 

       Johannes de Vries
 


Anmerkung:
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede Ähnlichkeit, auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und ist nicht beabsichtigt.

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht
Lees un schriev ok Platt, dat lehrst du glatt!