„Ik gah noch maal mit d' Hund vör de Dör“, sää
ik. Mien Vader keek van sien Schrievarbeit up un meen: „ Dat is good mien
Jung,--- hest denn good wat schafft vanavend?“ „Och ja, ik bin heel good
vörankamen mit mien Wark.“ Ik harr savends immer wat to lernen man
doorna leep ik buten noch 'n halv Stünnje mit uns Hund herum, dat
ik de Tallen weer ut de Kopp kreeg un inslapen kunn.
Trolli, uns lüttje Hund, stunn all an d' Dör un wevde
mit sien Steert, he harr dat all weer mitkregen, dat dat losgahn sull.
Ik gung egentlik immer de sülvige van twee of dree Wegen, alleen
ditmaal truck Trolli mi in 'n annern Richtung, he harr ja woll een van
sien Frünnen raken. Een körten Tied later weer'n wi an d' Galgendeep.
Ik weer mit mien Gedanken noch bi mien Upgaven. Trolli harr ik van sien
Lien ofmaakt, dat he sük 'n bietjet utlopen kunn. He stoof dör
de Gegend un achter 'n Aant an, man denn muss he ok weer bi mi lopen, as
he dat wennt is.
De Maan
harr sük 'n Weg dör de Wulken söcht un so weer dat neet
mehr heel so düster. Dat Reit schoof mit de sachte Wind hen
un her. Een Porch weer, wieder weg, noch an d' Quarken, man anners weer
dat heel still.
Trolli schoof sük nochmaal langsaam vör, eerst keek he
sük noch maal um man as ik sää: „Nu gah man los“, weer he
bold neet mehr to sehn. Ik hör hum denn noch maal anslaan, dat mutt
sowat bi uns Angelstee west wesen man denn weer nix mehr to hören.
Al mien Ropen weer umsünst, mien Trolli kwem neet torügg.
As ik bi de Angelstee ankwem, wull ik mien Ogen neet troen, door seet
'n Wicht up de Kant in 't Gras mit Trolli an hör Sied un se streek
hum sacht aver d' Koop. „Dat is doch Annemie Jannsen van d' Barkenweg“,
doch ik. „Annemie, wat maakst du denn hier um disse Tied“, froog ik. „Good
dat du kummst Hans, ik mag neet mehr“, sää se. Annemie,
'n nüdelk Wicht, ungefähr achtteihn, negenteihn Johr old, (as
ik) mit lang' blond' Hoor. Se harr Traanen in hör moje Ogen.
Ik leet mi an hör anner Sied daal un wi swegen 'n heelen Sett.
As se sük verhaalt harr, fung Annemie van sülvst an to proten
un vertellde mi de heele Geschicht van hör Fründ Gerd, un dat
he hör sitten laten harr. „Nu is d' al ut, un ik harr hum doch so
leev“, sää se un de dicke Traanen lepen hör weer aver de
Wangen. ... Ik mugg Gerd Wildfang neet, he weer 'n Schubbjack un spölde
mit de leevste Wichter blot herum. Woorum muss ok utgerekend de goode Annemie
up de Kerl herinfallen. ...
„Ik glöv ik weet wo wi hum bikamen“, sää ik.
„Pass up, wi doon eenfach so, as wenn wi beid nu tosamen sünd un maken
hum so richtig iewersüchtig, dat sall hum woll helpen, dooraver natodenken,
wat he an di hett.“ Annemie leeg hör Koppke an mien Scholder. De nüdelke
warme Kopp un de goode Röök van hör Hoor broch mi heel dörnanner.
„Ik glöv neet, dat dat helpen kann hum weer torügg to
halen, man wi könen 't ja maal versöken“, sää se, heel
in Gedanken.
Vörsichtig kwem ik Annemie noch 'n bietjet nahder, mi weer
düchtig warm um 't Hart. ...
Naderhand broch ik hör na Huus un denn, up mien Weg na Huus,
streek ik Trolli noch 'n poormal aver d' Kopp, blied dat he mi hulpen harr
so 'n leev' Wicht to finnen.
Mien Vader seet immer noch an sien Schrievdisk un as ik hum vertellen
dee, dat Trolli mi weglopen weer, sää he blot: „So, so“, un ik
meen dat ik so 'n Smüstern aver sien Gesicht lopen sehn harr. Eerst
as ik mi later denn in d' Spegel sehn kunn, wuss ik woorum.
Annemie un ik weern noch völ Johren glückelk tosamen un
ik harr man immer uptopassen, dat Gerd Wildfang uns neet doch maal in d'
Mööt kwem.
Johannes de Vries
Lees un schriev ok Platt, dat lehrst
du glatt!