As ik noch in d' Lehr weer, dat is all 'n poor Johr her, weer ik
immer blied, wenn ik mit aver Land fohren kunn. Een Dag maal rut ut de
Buud un neet Warkstee utfegen, uprümen un Böskuppen maken.
Een van de Elektriker-Gesellen, meesttied Georg, weer för de Kunnen
up 't Land, rund um Nörden herum, tostännig un wenn door mehr
to doon weer un wenn ik Glück harr, dürs ik, as Stift in d' tweede
Johr, mit. Wi harr'n immer örnlik wat to transporteren un wiel Georg
ja fohren muß, hung dat al an mi: `N groten Rucksack up d' Rügg,
up jeder Schuller 'n Rull Kabel un vörn up de Knejen noch een of twee
Warktügtasken, so hung ik achtern up uns Deenst-Motorrad, een „NSU
Max“. Meesttied gung dat na Westermaschk, Neuwesteel, of Leybuchtpolder,
mennigmaal ok bit na Greetsiel of Pewsum un in de anner Richtung, na Oostermaschk,
ok woll maal bit Neßmersiel of Dornum, up 'n mehr of minner groten
Burenplaats.
Ik
weet noch, as wi een Maal de heele Dag up 'n Plaats in Hagermaschk knojd
harr'n - door weer achtern in d' Stall 'n Waterpump antosluten - fohren
wi mit uns Sack un Pack avends weer up Nörden an. Dat weer all bold
düster un düchtig kold un ik harr beid' Hannen in de Tasken van
mien Jopp verstoppt, as wi dör 'n lusigen Weg mussen. De Weg weer
full Gaten un de Gaten full Water, dat du neet sehn kunnst, wo deep se
weeren.
Tomaal geev dat 'n gewaltigen Slag, ik floog runner van dat Motorrad
un seet ok all mit d' Moors in so 'n Waterlock. Een van de Kabelrullen
seeg ik nett noch in d' Sloot trüllern.
As ik al mien Saken glückelk weer binanner harr, kunn ik heel
achtern dat Kattoog van „uns“ Motorrad blot noch as 'n lüttjen Punkt
sehn. As dat leet, dürs dat 'n helen Sett, bit Georg mitkregen harr,
dat door achter hum nüms mehr seet.
So weer ik verklömt, mit mien natte Büx, as Georg uplesd
weer anbruust kweem. He weer blied, dat mi nix wieder passeert weer, man
ik weer eerst blied, as ik ennelk weer to Huus weer un mi an uns Ovend
upwarmen kunn.
Een anner Maal harr'n wi in d' Leybuchtpolder in 'n Neeiboo to doon
un in 'n Neeiboo sind Mürlü un woor Mürkers sünd, door
gifft dat meesttied ok wat to Drinken. So weer dat ok hier: To d' Frühstück
geev dat de eerste Buddel Beer un smiddags ok woll twee un as wi namiddags
uns Arbeid glückelk schafft harren, harr Georg ok noch 'n Stück
of wat Kloren intus. ---
Avends, mit „uns“ Motorrad up de Weg na Huus, gung dat denn van
een Sied van de Straat na de anner. Dat weer neet wieder leep, to de Tied
geev dat ja noch haast keen anner Fohrtügen up disse Straten, man
twee of dree Maal kwemen wi doch gefahrelk nah an de Slootskant. Ik harr
haast nix drunken un so kreeg ik denn bold Angst, dat wi doch noch aver
d' Kopp kamen kunnen, un ik doch: „Wo krieg ik Georg blot doorto
antohollen un denn ...? Wo sallen wi denn na Huus kamen?“ Un ik sinnerde
wieder: „Een Führerschien hebb ik ja noch neet man fohren kann ik
wiß 'n Bült beter as Georg upstünds.“ ---
Tomaal harr ik een Idee: Ik reep van achtern: „Georg, ik mutt maal
ut d' Büx!“ Dat harr Georg glieks verstahn, un 't kweem hum säker
ok good topaß un so bleev he ok bold an d' Sied stahn.
As dat weer wieder gahn sull, seet ik mi futt vörn up dat Motorrad
un Georg steeg (van sülvst) achtern d'rup un los gung dat. He harr,
mit sien duun Kopp, woll eerst neet mitkregen, dat door wat anners weer,
as vörher. Hen un weer leet he sük gefahrelk wied na achtern
hangen un twee- of dreemaal wull Georg doch weer sülfst fohren man
ik kunn hum immer weer beproten, un tolesd harr he sük doormit offunnen,
dat ik up dat Ohr doov weer. So kwemen wi denn glückelk, ahn Bredullje,
bi sien Moder in Nörden an. Man wat sien Moder do seggt hett, hebb
ik neet mehr hört, so fell weer ik weer weg.
An 'n mojen Sömmerdag in Westermaschk, harr'n wi in 'n groten
Höhnerstall Kabel to verleggen. De Burinske weer in d' Nahberskupp
up Besök un so geev dat mit de Maiden de heele Dag wat to targen,
juchtern un to malljagen. Smiddags geev dat Eier mit Speck un Braadkartuffels,
satt,
un denn gung dat weer ran an de Arbeid.
Wi weeren denn ok all haast kloor mit uns Wark, as Georg mi to verstahn
geev, dat he mit een van de Wichter, Gerda weer dat, noch eevkes wat to
beproten harr. (Gerda weer 'n nütelk Wicht, um de achteihn, negenteihn
Johr old un se harr ok örnlik wat in d' Bluus.) Ik mook dat lesde
Kabel fast un rümde dat Warktüg un Kram all tosamen, dat Georg
blot noch de Drahden ansluten muß un doorna kunnen wi losfohren.
Denn hebb ik „uns“ Motorrad noch fein putzt, man de Tied gung d'rhen un
„mien“ Gesell Georg kweem un kweem neet weer.
Eerst as ik buten in de Avendsünn up 'n holten Kast haast inslapen
weer, kweem he weer vandag un weer nett so blied as 'n Klütje. Ik
hebb hum 'n poor Maal piesackt un fraagt, wat he so lang maakt hett man
he kweem neet so recht doormit herut. „Oooch“, sää he un
kreeg 'n roden Kopp, „se wull mi blot wat wiesen.“ Ik kunn mi good vörstellen,
wat hum so 'n Spaß maakt hett.
Een poor Johren later, as ik all neet mehr bi de Firma weer, truff
ik Georg in Nörden weer, un he vertellde mi, dat he, up de Straat
van Westermaschk na Nörden, later denn noch heel mall to Malör
kamen is. Aber mit sien egen Maschin un neet mit „uns“ NSU Max. „Man fraag
mi blot neet weer, wat ik door in Westermaschk maakt hebb“, sää
he futt un griende aver 't heel Gesicht.
Man Georg hett dat al good averstahn. He humpelt immer noch 'n bietje
man doorför hett he nu Gerda, sien leve Froo un twee nütelke
Kinner.
Tja, wenn de Burinske maal neet to Huus is . . . !
Johannes de Vries
Anmerkung:
Nur eine dieser drei Kurzgeschichten
ist ganz frei erfunden, die anderen zwei stimmen im Kern mit
wahren Begebenheiten überein, aber die Namen der Orte und der beteiligten
Personen wurden geändert.