..zurück
zur Hauptseite
..zurück
zur Titel-ÜbersichtEen van mien gode Fründen in Nörden, Thomas Janssen,
harr
'n nejen Fründin. Dat weer so nix besünners, ok bi Thomas
neet,
man nu seeg dat wat eernster ut. De beiden weeren all mehr as 'n halv
Johr
tosamen un nu wull Elke hum up de Insel Juist besöken.
Thomas, weer Koopmann van Beruf in Nörden, leevde aber de
meeste
Tied bi sien Unkel up Juist, woor he ok upwussen is.
Nu kannst du, för 'n Dag'sbesök up Juist,
blot denn avends
ok weer torügg, wenn smörgens un savends Hochwater is. Anners
is dat, ok in d' Fohrwater, för de grote Dampers neet deep genoog.
Man dat weer an disse Saterdag so: Um acht Ühr mörgens
gung
dat
los un savends um Ühr of negen weer torügg. 
Elke harr sük moi torecht maakt: Dat Hoor weer wunnerboor,
so moi as 'n Engel. Se harr sük klüver sminkt, hochhackige
Schoh
an, 'n witten Bluus ('n beten dörsichtig) harr se sük
antrucken
un uplesd harr se sük noch reselveert, de neje Minirock
antotrecken,
de domaals hoch in d' Mood weer. Bi hör lange Benen stunn hör
dat besünners good un se wull Thomas ja ok 'n lüttjen(?)
Freid
maken un ik kann mi good vörstellen, wo groot sien Ogen weeren, as
he hör bi d' Ofhalen, to sehn kreeg.
Wiel
dat Elkes eerst' Besök bi Thomas un ok de eerste Visit bi sien
Unkel
up Juist weer, geev dat besünners völ to vertellen, namiddags
an d' Strand liggen, fiev, seß Maal in d' Water,
in de Brekers herumjuchtern
un säker geev dat ok völ to Smusen. Disse wunnerboore Dag
nehm
keen Enn, man uplesd harr'n se de Tied heel vergäten. (Ik
glöv
neet, dat Thomas ......) As se an d' Enn van de herelk moje Dag in d'
Juister
Haben ankwemen, weer de Damper nett 200 Meter weg. Door hulpen ok
Thomas
sien gode Verbinnen nix mehr, dat Schipp weer neet mehr uptohollen.
„Wat nu?“, sää Thomas mit 'n roden Kopp. Se weeren so
fell lopen, dat Elke haast keen Aam kriegen kunn un dat dürs 'n
Sett,
bit se faten kunn, wat passeert weer. „Man ik mutt van Daag noch weer
na
Huus, anners geiht mien Vader in 't baverst Stockwark“, sää
Elke.
„Ok Moder versteiht in disse Saken averhoopt keen Spaß“,
sää
se, as se weer Luft kreeg. „Fohrt denn van Daag keen anner Schipp, as
disse
dusselige Damper door, na Noorddiek?“, froog se argerlik.
Dree junge Kerls up 'n Seilschipp, neet wied weg, harr'n dat
Malör
mit dat schmucke Wicht mitkregen un een van de dree reep raver: „Du
kannst
naderhand mit uns mitfohren, wenn du willt!“
Man dat weer Thomas heel un dall neet na de Mütz un he reep
torügg: „Nää, laat man, besten Dank Hans, wi sall'n woll
noch 'n annern Weg finnen!“
Man dat leep al neet so recht good, 't wurr immer later un keeneen
van Thomas sien Frünnen weer wied un breed to sehn. Lesderhand
wullen
se dat Angeboot doch annähmen, man door kwem Georg Wecken, 'n
olleren Fisker, mit d' Rad an. „Fohrst du van
Daag noch na Noorddiek?“, froog Thomas
hum all tomöt. „Jo“, sää Georg torügg un bleev
stahn,
„ik mutt ja, un wenn ik neet fastsitten blieven will, mutt ik glieks
los.
Ik hebb de Tied 'n beten verquetelt un nu kann ik man sehn, dat
ik mögelsk
gau in 't Nörderneyer Fohrwater kam.“ „Kannst du mien Fründin
Elke mitnähmen? Wie hemmen de Damper verpasst“, froog Thomas. „Jo,
dat doo ik geern“, weer de körte Bescheed. Denn gungen se tosamen
wieder na dat Fiskerboot. Dat weer woll old man noch good up
Stee. Door
seten de beiden Jungs van Georg, Jens un Fidi, so um de twintig un
tweeuntwintig
Johr old, up 'n Kist, elk 'n Buddel Beer in d' Hand un dat seeg neet so
ut as wenn dat de eerste weer, de se hatt harr'n. „Nu gaht maal 'n
bietjet
up d' Sied“, sää de Vader, „wi kriegen Visit.“ Elke harr
hör
Stöckelschoh all in 'n Büdel packt un trürig nehmen se
gau
Ofscheed.
Man dat weer för Elke neet heel so eenfach mit de kniepske,
körte Rock in dat lüttje Schipp runner to kamen. Langsaam un
unsäker steeg se de stuve Ledder an de Spundwand andaal. 
„Dddüüvkater, dddat is ja wwwunnerboor“, stutterde Fidi,
as he hochkeek un twee lange bruune Benen van unnern bit baven to sehn
kreeg, „dddat se mmmit uns fohr'n“, kwem d'r denn noch achteran. He
harr
'n helen roden Kopp kregen un dat kwem neet blot van de poor
Buddels
Beer.
De Fohrt is good verlopen un se weeren nu all in de Infohrt van Noorddiek,
woor an beid Sieden de swarde Steenwallen bi Störm de hoge Bulgen
breken sallen.
Nadat de Upregung sük so langsaam leggt harr, harr Elke de
Fohrt ok Spaß maakt. Se harr aver de lange moje Daag völ
natodenken
hatt un 't weer hör ok noch achteran düchtig pienelk west;
all
bold harr se ja mitkregen, dat so 'n Minirock heel neet to disse Oord
van
Seefohrt passen dee, up de se sük nu inlaten harr, man „dat weer
nu
ja bold vörbi“, doch se. Se harr ok keen Angst hatt, dat hör
wat passeren kunn, Georg weer ja immer in hör Nahberskupp un up
hum
kunn se sük verlaten, dat harr se fell herutfunnen.
Wor se neet an docht harr, in Noorddiek weer dat Problem ja ok
weer door, man blot annersum. Se muss ja ok weer hoch up de Mool un de
Ofstand van 't Schipp na baven weer door noch völ groter as in
Juist,
wiel dat Water ja intüsken oflopen weer. Dat weer ja nu all
bold Leegwater.
Man Elke weer dat nu all haast al nettgliek, schenant dürs
se nu neet mehr wäsen.
As se anlegt harren, geev Georg sien Jung's düchtig wat to
doon un Elke nehm hör Saken un seeg to, dat se so gau as
mögelk
hoch kwem. Man ok Georg kunn sük dat neet heel verkniepen, mehr as
een lüttjen Schamp na baven to smieten.
Johannes de Vries
Anmerkungen:
1.
Mien Vedder Theo de Vries hett 'n poor Johren later vör mi maal 'n
Fiskerboot in Bensersiel van de anner Sied her bi Leegwater
upnahmen, (Bild rechts
unnern)
dat 'n maal sehn kann, wo deep so 'n Schipp an de hooge
Spundwand liggen kann un wo
hoch du denn, mit Sack un Pack, de stuve Ledder hochklautern musst.
2. Diese Geschichte ist
nicht
ganz
frei erfunden, im Kern stimmt sie mit der Erzählung von „Elke“
(wie
ich sie hier genannt habe) überein, aber die Namen der Orte und
der
beteiligten Personen wurden geändert.
Übrigens
„Elke“ und
„Thomas“
sind inzwischen seit über dreißig Jahren glücklich
verheiratet.