..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht

Dat weer an 'n mojen Vörjohrsdag, Anfang Juni. För disse Dag, harr'n de beiden Brörs Gerd un Jan Wiemers beslaten, hör Ollern maal weer gemeensaam to besöken. Se weeren beid all lang van d' Ollernhuus weg, jeder harr sien egen Weg söcht un se harr'n sük lang neet mehr sehn. Mitnanner telefoneert harr'n se ja immer maal aber egentlik harr'n se sük 'n bietjet ut de Ogen verlor'n. Beid harr'n se enkeld de Ollern van Tied to Tied maal besöcht man nie harr dat gemeensaam maal klappt aber nu sull dat endlich maal wat worden.
Gerd harr de Realschool ofslaten, denn Koopmann lehrt un harr sük as Autoverkooper hocharbeid't. He harr immer 'n groten Hals un nehm sien Mund immer düchtig vull aber dat kwem hum in sien Beruf ja ok good topaß.
Ok Jan weer to Middelschool gahn, harr denn 'n Lehr as Elektriker maakt und weer nu up d' Technikerschool. He weer düchtig flietig un harr sük 'n good' Weten anegent. Blot wenn dat um Wichter gung, weer he nie bi de Eersten west un Gerd harr hum de besten Deerns meesttied för de Nös wegschnappt.
Denn weer door noch Annegret, se weer as Süster van Gerd un Jan upwussen, weer aber 'n annahmen Kind. Hör Ollern weeren verstürben, as se twee Johr old weer. Wiemers hemmen de Lüttje denn as Kind annahmen (adopteert) man dat wuß blot de Pastor, Jan un Gerd un Annegret sülfst.
Annegret weer Swester in d' Krankenhuus in Nörden. Se leevde noch to Huus, man Vader harr hör up d' Böhn 'n lüttjen Wahnen utboot. So harr se door hör egen Riek un se kun faken maal na „hör Ollern“ kieken. Annegret weer klook un seeg good ut mit hör brune Ogen, man se gung egentlik noit maal richtig ut sük herut un averspölde hör Unsäkerheit mit lüttje Spröken un leet so licht nüms an sük heran. Nu, dat se oller wurr un d' al „rikelk an de rechte Stee“ harr, kwem immer maal een van de Nahbers Jungs vörbi man dat bleev immer blot bi 'n goden Fründskupp.
Moder un Vader Wiemers weeren all aver söbentig Johr old un noch good torecht. Moder Wiemers kunn hör Hushollen un de lüttje Böskuppen noch alleen doon un 't weer ok neet oftoseh'n, dat se bold Hülp bruken dee. Blot de Weg na de Backereen un Lävensmiddelladens wurr immer langer. In d' Nahberskupp geev dat ja nix mehr. So weer dat, besünners bi  mall Weer, bold mit d' Rad neet mehr to berieten. Besünners disse Wegen nehm Annegret hör, immer wenn se Tied harr, geern of. De beiden leevden so vör sük hen, de Nahbers weeren wied weg un se kregen blot hen un weer maal Teevisit. Blot bi moi Weer in d' Sömmer kwem maal 'n Urlauber vörbi, mit 'n Fraag of blot goden Dag to wünschen.

Dat Ollernhuus leeg alleen an d' Diek, duukt unner 'n poor olle scheve Bomen, de sük van de Wind wegdreiht un bagen harr'n. De lüttje Tuun leeg in d' Schuul van de Wind, de so nah an de Noordsee immer örnlikun un meest Tied van Noordwest, weiht. In d' Tuun de Eer weer Klei un swoor to bearbeiden un so harr'n se in d' Loop van de Tied immer mehr Rasen insait. Binnen in d' lüttje Huus weer 't al eenfach aber mackelk utstaffert. Door weer  hier maal 'n Porcelanhund un door maal 'n Pupp to sehn. An de Wand hungen 'n poor Familljenbiller van de verscheden Generationen un up de Fensterbanken stunnen de Alpenveilchen in witte Averpotten, as dat averall „gang un geev“ weer.

Jan kwem mit sien VW-Polo toeerst to Huus an un he weer all good twee Stünn in d' Tuun togang as Gerd mit sien dicke seßzylinder Mercedes anbrullt kwem. He harr Annegret up hör Fohrrad unnerwegens truffen, dat Rad in d' Kufferruum leggt un so kwemen se beid' mit d' apen Dack anstaben. Dat geev 'n grod' Hallo un „fein dat du kummst“ un „wo good du utsüchst“ un „wat 'n mojen Wagen.“ Ok Bello de Hund kwem um de Eck un leet sien Steert düchtig hen un her swingen. Al stunnen se um dat Auto herum un de Sünn spegelde sük in de frisk poleerte Lack. De Upmakeree weer so unwennt, dat se neet so recht wussen wat se seggen sullen un so meen Vader: „De glimmt ja as 'n Hunnkötel in Düstern.“

Annegret harr to doon hör Hoor weer in d' Rieg to kriegen „man ok so sücht se good ut un een kann düdelk sehn dat se sük nu to 'n jungen Froo rutmaakt hett“, doch Jan un smeet stiekum maal 'n körten Glimp up hör un Annegret kreeg 'n bietjed Klör in 't Gesicht, as se dat mitkreeg.
Denn gungen se al mitnanner in 't Huus, woor Moder de Tee all kloor harr. Se harr 't al moi torecht maakt. Friske Blömen un 'n poor Keersen up d' Disk un al moi süver.
Dat gung hen un her, elkeen muß vertellen wat he beleevt harr un wat d'r nu anstunn. Denn vertellden de Ollern wat in d' Nahberskupp passeert weer, well heirat' harr un well stürven weer un wat sük in de Gägend noch so daan harr aber so heel völ harr sük neet ännert un dat Meeste harr'n se ok all maal hört.

Denn gungen se al tosamen na buten un in d' Tuun un bekeken sük de Busken un Blömen un wo moi Jan de Tuunpaden un de meesten Blömenbedden all in d' Rieg brocht harr. Dat gung hum good van de Hand un he wull sien Ollern geern in de körte Tied, de he maal to Huus weer, so völ as mögelk helpen.
De nächste Weg weer na d' Diek un van baven leten se de Ogen noch mal aver 't Water glieden. Dat weer nett Hochwater west un de Waterstand weer, dör de Noordwestwind, ok woll wat hoger as anners. Dat Water weer gruuv un leet bruungrau.
Man för 'n Spazeergang an d' Water lang wull Jan sük keen Tied nehmen, he wull futt weer in d' Tuun un ok Annegret wull Jan lever noch bi de moje Tuunarbeid helpen.
So gung Gerd mit sien Ollern denn langsaam los, so gau as Moder un Vader noch lopen kunnen.
Jan un Annegret trucken sük olle Kleer an un Jan verkloorde Annegret wat he sük noch vörnahmen harr un denn weeren beid bold weer in de Tuunarbeid verdeept.
De beiden harren sük all immer geern hatt un weeren an leevsten vergnögt tosamen an d' Arbeiden. Man dit Maal weer dat anners as sünst. As wenn se upwaakt weeren, ut de Kinnertied. Dat weer so as wenn Annegret Jan tomaal mit heel anner Ogen ankieken würr un ok Jan seeg nadenkelk to hör raver, as wenn hum wat kloor worden weer, aver dat he bit nu noch neet recht nadocht harr. He mogg sien Arbeit man he full immer weer in 't Gruweln un keek Annegret an, as wenn se wied, wied weg weer un denn kwem dat so wied, dat Annegret hum de wunnerboore Rosenbusch wiesen wull un nehm Jan bi de Hand. As se denn vör de Rosen stahn deen, leeg Jan hör heel van sülfst sien Hand up hör Schuller un denn vörsichtig de anner Hand um hör Hals unner dat weeke Hoor un he rook dat Hoor un denn weer dat ut.--- Jan kunn sük neet mehr torügg hollen un nehm hör in sien Arms, as wenn de Blitz inslan weer. Aber dat weer blot een Ogenblick lang un denn nehm he sien Arms weer torügg. Beid harr'n se Klör in 't Gesicht kregen un se wussen miteens dat door wat passeert weer. Dat 'n Knütt platzt weer. „Ik weet, ik weet,“ sää Jan pulterg, „wi sünd as Süster un Brör upwussen man du bist neet blot mien Süster, du bist för mi völ mehr as dat, Anne! Ik hebb di leev un will di immer leev hemmen, door sall sük mien Leven lang nix an ännern! --- So nu ist 't rut!“
„Mi geiht dat nett so as di, man ik weet all völ, völ langer dat ik di leev hebb“, sää Anne torügg un hool 'n deepen Sücht, „man du kunnst mien Tekens bit vandaag ja noch neet läsen un ok neet hör'n, ik muß di ja eerst mit de Nös d'rup stöten.“ „Un ik doch du harrst dat mehr mit Gerd un wullt van mi nix weten. Dat hett mi rein blind maakt. Ik wull mien Brör doch neet in d' Weg stahn“, sää Jan.
„Ja, ja, so bist du“, doch Anne blied, „un ok doorum hebb ik di so leev“ un se sää wieder: „Mien Leev to di is all lang so groot, dat  ik 'n heelen Bült of kann. Ik harr ok noch langer wachten kunnt, tominnst 'n poor Daag,“ kweem d'r denn noch achteran.
Se nehmen sük noch eenmaal levelk in de Arms un dat Smusen wull keen Enn nehmen. --- „Wo herelk moi dat Geföhl van Leev doch is!“, sää Jan nochmaal  averglückelk.

As se achtern up d' Diek Gerd mit de Ollern torügg kamen sehn kunnen, gungen se weer an de Arbeid un dat leet van wieden so, as wenn sük nix ännert harr.
Man an disse Namiddag harr sük tüsken de beiden 'n heelen Bült ännert. Allens harr sük ännert!
Ok alleen de Ogen van de beiden kunnen di dat vertellen. ---

Up de lüttje Spazeergang kwem tüsken de dree: Vader, Moder un Gerd, keen rechten Proot up. Gerd weer 'n bietjet bedrövt, he harr woll mitkregen of tominst swaant, dat he Annegret nu doch an Jan quietworden weer, un sien Stimmung harr sük ok up de Ollern averdragen. So gung elkeen sien Gedanken na un se nehmen, mehr so näbenbi, al de moje Noordsee-Biller un an de Binnensiet van d' Diek, de klörige Biller up, van dat fruchtboore Koorn- un Weidland un de geele Rappsplacken doortüsken un leten sük de friske Lücht dör dat Hoor un um de Nös weihen.

As dat all düster wurr, kwemen ok Annegret un Jan in 't Huus. Gerd harr sien Auto all packt un wull sük nett up de Padd maken, as Anne mit 'n Smüstern um hör Mund heel glückelk sää: „Nu sett' jo man noch 'n poor Minüten hen, wi hemmen jo noch wat to seggen.“ Un as Anne dree of veer Keersen anmaakt un Wien inschunken harr, meen Moder in Annes Ogen lüttje Tranen to sehn un se froog sük bang: „Oh du leeve Tied, wat nu woll kummt?“ Jan stunn up, truck sien Jack glatt un sää  fierlik: “An disse wunnerboore Namiddag sünd Anne un ik uns enig worden un wi hemmen uns verloovt! Doorup willen wi nu anstöten! Prost tosamen! ---
Man richtig fiert word eerst an Annes Geburtsdag!“
 

 Johannes de Vries

..zurück zur Hauptseite

..zurück zur Titel-Übersicht

Lees un schriev ok Platt, dat lehrst du glatt!