..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht

Wi weern dree Jungs un al dree domaals ok noch bi Moder un Vader to Huus in Nörden. Ik weer so fiefteihn, seßteihn Johr old, mien Brör Hero annerthalv Johr oller und Hermann 'n poor Johr junger as ik.
Eenes avends kwem mien lüttje Brör Hermann na Huus un harr 'n lüttjen Schoh-Pappkarton unner d' Arm. He stell' de Karton sachtjes up d' Kökendisk, nehm langsaam de Deckel d'r of un wies uns heel blied, wat he umsünst kregen harr. Een lüttjet Hundje, blot half so groot as de Karton, kwem uns tomööt. Noch 'n bietjet benaut van de lange Transport in sien Pappkittje un noch unsäker up sien Benen, föhl he sük up Hermanns Arm gliek an Besten. He weer keen echten Rassehund, mehr so 'n „Aschbackrass“, as de Hollanders seggen, man he weer ja so lüttjet un leev un so nütelk! Heel van Schonoort harr Hermann sien lüttje Fründ haalt, achtern bi Dieter Fischer up d' Motorroller, un nüms van uns harr he vörher wat seggt. He harr ja woll Angst, dat uns Ollern wat tegen de Hund harr'n.
Un so weer dat ok. Uns Moder sää gliek: „Wat sallen wi mit 'n Hund, ik kann d'r man achteranlopen, ik hebb doch ok so all Arbeit genoog.“ Un: „Denn hemmen wi ja noch een mehr, de up d' Eten wachten deit.“ Un: „Well sall denn up de Hund uppassen, wenn ji unnerwegens un in d' School sünd?“ Un: „Woor sall dat Deer denn slapen?“ Un so wieder, un so wieder...
Man wi dree Jungs, Hero, Hermann un ik, harr'n för al de Fragen smaals gliek 'n eenfachen Antwort parat.
Later, as uns Vader van d' Arbeit na Huus kwem, gung dat nochmaal van vörn los: „Well sall sük um dat Deer denn kümmern? Solang he noch lüttjet un nütelk is, is dat eenfach man naderhand blieven Moder un ik weer alleen doormit sitten. Dat is genau as mit de Knienen, wenn se Jungen hemmen sünd ji mit al jo Frünnen elke Dag een poormaal an d' Huck, Dör apen, 'n bietjet aver d' Kopp strieken, „oh, wat sünd de nütelk“ un: „Kiek di de maal an un de mit de witte Snuut," ... man wenn denn smaals 'n Körvke vull Peerblömen haalt worden mutt, denn schufft dat een up de anner!“
Man wi dree Jungs weern uns tomaal eens, dat de Knienen mit so een Hund neet to verglieken sünd.
„Een Hund is ja haast as 'n Minsk“, sää Hermann. Hero meen, he wull nu ok mehr för de Knienen sörgen, un ik sää, dat ik Moder van nu an mehr helpen wull, ik würr nu freewillig un van sülfst, jeden Dag een Körf vull Törf ut d' Buud halen, wenn wi doch blot de Hund behollen kunnen.
De Hund bleev bi uns un is uns al an 't Hart wussen. Uns Vader hett hum woll tiedlevens an Meesten aver d' Kopp streken. Sien Naam is Troll worden un nömt hemmen wi hum meest Trolli.
He hett dat good bi uns hatt, is olt worden un hett uns völ Freid maakt, besünners uns Ollern, ok noch as wi all lang neet mehr to Huus weern.

Johannes de Vries

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht