Tweemaal in d' Runn weer ik
all
aver d' Nörder Pingstermarkt lopen, an d'
Karktoorn vörbi un weer nu all weer haast bi d' „Oll' Rathuus“.
Dat gung blot heel sachtjes dör dat Gewöhl van Minschen un
dat langsaame Schuffeln is
heel neet good för ollere Lü. Ik harr dat düchtig in d'
Rügg. Man denn seeg ik, dat up 'n Bank för mi noch Bott weer
un ik weer blied, dat ik mi even hensetten kunn.
Nu harr ik ja Tied maal um mi
to to kieken. --- 'N heelen Bült Plastikkraam geev dat to kopen.
Haast
vör mi stunn een Luftballonverkoper mit 'n Stück of
teihn
bunte Hartjes un anner Soorten un Förms van Luftballons, mit
Bandjes
dran, as 'n bunten Struuß an 'n Endje Bessensteel tosamen
bunnen.
Roden, blauen, brunen, grönen, in al Klören un mit kakelbunte
Biller drup. Ok Erni un Bert grienden di smerig an. 'N groten
Gasbuddel
harr de Verkoper door stahn un ik kreeg mit, dat he bi 't Uppusten
tweemaal
Malör hatt harr. Eenmaal harr he ja woll neet uppaßt un de
Luftballon
weer platzt un de tweede Plastik-Ballon harr schienboor all vörher
'n Lock hatt.
Door kwem 'n olleren Froo mit
arbarmelk krumme Benen an
sliertjed, mit 'n lüttjet Wichtje an d' Hand. Un de Lüttje
blarrde
"Schnött un Quiel." „Ich will aber einen Luftballon haben Oma!“,
brullde
se. „Du bist zweimal in d' Kettenkarussell gewesen un auf den
Mallmöhlen
un ich hab' Dir ein' Lutschestange gekauft un nu kriggst Du
mienwägen ok noch för twee Groschen
Zuckerwatt'
un denn mutt dat ok good west wäsen“, sää de Oma. Man de
Lüttje geev keen Ruh. „Ich hab noch nie so 'n Herz gehabt,“
bedelde
dat Wicht. „Good“, sää de Oma, „de sallt du noch hemmen aber
denn geh'n wir nach Hause. Ik kann neet mehr stahn.“
De Verkoper harr all 'n roden
Ballon van sien Struuß ofbunnen un harr hum an de Gasbuddel weer
fast maakt, dat he neet wegflegen kunn. „Nein, den roten will ich aber
nicht“, sää de Lüttje jöselig. „Wat wullt Du denn
för
een?“, froog de Oma upgereegt un keek all benaut um sük to. „Die
annern
Kinner wollen auch noch was kaufen.“ „Einen gelben“, sää se
gau.
„Dann muß ich Dir einen gelben aufblasen“, sää de
Verkoper
un wurr all wat hibbelig. Mit 'n Swupp smeet he sien Struuß unner
de een Arm un mit de anner Hand nüsselde he in sien Pappdöske
herum. He funn denn ok een un weer nett doorbi hum uptopusten, as dat
Wicht
sää: „Ich will doch lieber 'n Ernie, Oma.“ „Auch das ist
möglich“,
sää de Verkoper. Man de olle Froo froog: „Was kostet der
denn?“
„Der ist nicht viel teurer“, sää he, nu heel neet mehr so
fründelk.
He harr 'n roden Kopp kregen un sien Hannen fungen an to trillen, man
he
harr sük noch recht good in d' Gewalt. He mook eerst de geele
Ballon
kloor,
'n Bandje dran un bunn hum to de rode an de Gasbuddel. Denn
snüsterde
he in sien Luftballonstruuß herum, de he ja noch säker unner
d' Arm harr, un söchde na dat Band van de „Ernie“-Ballon.
Man uns Oma dürs dat to
lang, se harr nu de Nös
full un se sää luud un argerlik: „Wenn du neet weetst wat du
willt, denn kriggst du averhoopt keen!“ Un reet dat Wicht an d' Hand
wieder.
„Nein, nein, nein, du alte ....... , das kann doch wohl nicht wahr
sein!!!“, reep de
Verkoper
hör vertwiefelt na un weer so vergrellt, dat he sien Struuß
unner d' Arm heel vergeet un do weer dat Malör ok all passeert!
Een körten Ogenslag lang leet he de Arm 'n bietjet löss un de
Stock mit al de moje
Hartjes
un de anner Dinger dran, flogen nu na baven un eerst in de Tacken van
de hoge
Marktbomen bleven se hangen. Ok „Ernie“ mit sien breede Snuut. Un dat
leet
haast so, as of he uns van baven utlachen dee.
„Na denn tööv man bit
mörgen“, doch ik, „denn sallt du dien Kopp woll hangen laten."
Johannes de VriesLees un schriev ok Platt, dat lehrst du glatt!