..zurück
zur Hauptseite
..zurück
zur Titel-ÜbersichtHarm Sievers harr sien Plaats
all vör Johren an sien Söhn Benno avergeven. He harr, för
sien Ollske Grete und sük, achterut 'n lüttjet Huuske boot, as
Ollendeel, so to seggen un harr sük ut de Buurderee ok haast heel
torügg trucken un leet sien Söhn up egen Hand warken. Ok Grete
harr haast al hör Upgaven an Benno s' junge Froo Gerda wiedergeven.
Bit up de Höhner, de harr se sük neet nehmen laten. Harm harr
de Huck un de Utloop umboot un harr so mennig Dag dran herum klütert
man Grete harr aver de Höhner alleen dat Seggen. Negen sneeiwitte
Höhner un een Hahn harr se. De beiden Ollen, Harm un Grete, eten jeden
Dag elk een Ei un Harm kreeg saterdags ok woll maal twee man de Rest gung
an de jung Lü of wurr verköfft.
Harm harr immer Undög in
d' Kopp un wenn he Grete 'n bietjet targen wull, denn fung he van de Hahn
an to quäteln. Dat 'n Hahn ja keen Eier leggt un för de poor
Höhner ok je neet nödig is un dat se hum to Wiehnachten good
in d' Pott steken kunnen.
„Een
Huck full Höhner un keen Hahn is as 'n dicken Plaats ahn Buur.“, sää
Grete smaals, „un de Hahn bruuk ik ok dat ik di smörgens ut d' Bett
krieg', un butendeen sörgt de Hahn ok för sien Höhner. Hest
Du all maal sehn wenn de Hahn buten wat to Freten funnen hett, denn röppt
he eerst na sien Höhner, tuk, tuk, tuk ...“ „Ja, ja“, sää
Harm fell, „man meesttied spölt he sük mit sien tuk,
tuk, tuk ok blot up un de Höhner kamen van averall her un denn is
door heel nix to bieten. Dien Hahn mag sük ok geern 'n bietjet dickdoon.“
„Aber hest du ok all maal sehn, wenn d'r 'n frömden Hund, of 'n Katt,
oder anners 'n Deer to nah an de Höhner rankummt, wo uns Hahn sien
Höhner denn verteidigen deit un wo vergrellt he denn up dat Deer losgeiht?“,
sää Grete. „Dat mag woll wäsen“, meen Harm, he weer neet
so recht to avertügen un he wull dat ok neet so doodeernst nehmen.
„Man wat ik di noch seggen wull,
ik hebb vanmörgen achtern an d' Wald an d' Gosenbarg un ok an
d' Slootskant, düdelke Sporen van 'n Voss sehn, wi mutten nu besünners
up de Höhner uppassen.“ „Denn sett di man glieks up d' Luur“,
sää Grete, „de Vossen sünd neet blot scharp up Höhner.“
'N poor Wääk later,
up 'n Sönndagnamiddag - de Voss harr'n se all weer vergäten -
weeren se al tosamen bi 'd Nahbers up d' Geburtsdag. Se seten moi
in d' Sömmerhuuske in de Harvstsünn bi 'n leckern Koppke
Tee un 'n Stück Tort, as to Huus de Hund ansloog un ok de Höhner
'n Schandaal maken deen as wenn se starven mussen. „Oh Gott, de Voss“,
sää Harm futt un leep, so gau as he kunn, na sien Hoff. (Dat
weeren ja man knapp tweehundert Meter) Man wat he nu to sehn kreeg, sall
he woll so fell neet weer vergeten, he sall dat sülfst vertellen:
„As ik bi de Höhnerhuck
ankwem, weeren de Höhner tosamen in een Eck van de Utloop un uns Hahn
stunn upgereegt, mit sien Flögels utbreddt, aver de Voss, de Kopp
andaal un gallerde mit sien Snabel vergrellt as mall up de Voss in. De
Voss harr sük heel lüttjet maakt un harr noch keen Weg funnen,
torügg to bieten un as he mi ok noch spitz kriegen dee, stoof he dör
'n Gatt unner dat Schütt herut un weg weer he. Dat gung so fix,
dat ik keen Tied mehr harr de Inbräker to möten. Ik harr noit
docht, dat uns Hahn so 'n Düvelskeerl is!“
'N poor Maant later kreeg Harm
de Voss an d' Gosenbarg doch noch to faten un Grete hett hör Wintermantel
mit dat Fell moi utstaffert.
Johannes de Vries
Anmerkung:
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede Ähnlichkeit,
auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig.