Dat mutt verleden Johr in de eerste Dezemberweek west wesen, as
mien
Froo un ik uns noch to 'n lüttjen Spazeergang dör de Stadt up
de Padd maken deen. 'T weer windig, kold un mall und dat fung ok all
weer
an to spüttern, dat wi uns bi 'n lüttjen nejen Laden
unnerstellen
mussen. Antiquitäten stunn door baven de Dör. „Denn laat uns
man de Antiquitäten maal ankieken“, sää ik. „Weer een
van
de Frömden, de meent, dat hier in Pott Nörden ok in d' Winter
völ Geld to verdenen is“, sää mien Froo. All wat wi to
sehn
kregen weeren: Olle Tellers, Tassen, Tee- un Koffjepotten, Mesten,
Gabels
un Löpels. All sükse Saken, de wi van Oma ok noch in d'
Keller
stahn harr'n. De Wind un Regen wurr steviger un wi verkropen uns immer
nahder an dat lüttje Fenster, in d' Schuul. Ik kunn nix sehn, wat
mi interesseert harr, man Krista, mien Froo, seeg wieder achtern 'n
holten Stohl
mit Armlehnen stahn, so 'n richtigen ollen Sörgstohl. „Of de ok
woll
to verkopen is?“, froog se. „Dat mag woll“,
sää
ik, „man wat wullt du door denn mit?“ „De sücht so ollerweltsk un
so mackelk ut, de will ik mi mörgen maal wat genauer ankieken“,
sää
Krista, mien Froo un doormit weer dat eerstmaal daan.
Middags, de anner Dag, kwem mien Froo heel upgereegt na Huus un
vertellde mi, dat de Stohl doch to verkopen weer un ok heel neet so
dür,
as een denken kun un dat man door good in sitten kunn. Ik wuß
eerst
neet woorvan se proten dee man denn full mi de lüttje neje
Laden
weer in, mit de Tellers un Potten. Ik sää: „Dat weer je ok
woll
wat, wenn du 'n Stohl kopen wullt, woor 'n neet in sitten kann. Aber
woor
wullt du de denn henstellen, wi hemmen ja keen rechten Stee för so
'n groten Stohl.“ „Och“, sää Krista, „dat sall'n wi woll
torecht
kriegen. Denn stell'n wi de Disch 'n bietjet na de Dör to un de
anner
Stohl, de bruken wi denn ja neet mehr, de kummt up d' Böhn.“ „Mi
sall
dat recht wesen“, sää ik, „wenn du de Stohl geern
hemmen willt.“
Snamiddags fohren wi denn weer in d' Stadt un keken uns dat Dings
nochmaal
genauer an. Ik harr hier noch wat uttosetten un funn door noch wat to
mickern
un harr de Pries denn ok bold good wat runnerhannelt. „Aber
immer noch Geld genoog för 'n Stohl“, sää ik. Man ik
kunn
sehn, dat de Bliedskupp un dat Lüchten in Kristas Ogen verswunnen
weer.
As de Dör bimmeln dee un een nejen Kunn in d' Laden kwem,
sää
ik fell: „Good, denn laat uns de Stohl man nehmen.“ Dat mi hum
nüms
mehr wegsnappen kunn, nu wull ik de Stohl ok hemmen.
As wi hum naderhand denn in d' Huus harr'n un mien Froo uns
Wahnstuuv
'n bietjet umstellt harr, do leet mi dat recht wat to, mutt ik seggen,
de neje Sörgstohl pass' wunnerboor in uns Eckje.
Un ik kunn 't neet verwachten ok Habbo, mien Nahber, stolt de "neje
Wahnstuuv" to wiesen, as wi savends laat van 't Kegeln na Huus
kwemen.
Man door weer keen Stohl mehr, all weer as immer. (Habbo mutt
säker
docht hemmen, ik harr mien Künn versapen.)
Annern Mörgen froog ik Krista, wat nu denn mit de Stohl weer.
„Welke Stohl meenst du?“ froog se sliemsk, „och so, du meenst de
ollerweltske
Stohl van güstern, de hebb ik glieks an Pastor Wiemers
wiederverköfft,
du weerst ja neet heel so kien an dat "Dings" un ik doch, wenn
de
hum hemmen will, denn sünd wi hum glieks weer los.“ ---
Dat weer 'n Daalslag för mi.
„Nää man“, sää ik, „nu harr ik mi nett an de
Stohl
wennt un harr hum ok 'n bietjet in d' Hart slaten un nu is he all weer
weg." --- "Ja, ja, so sünd de Froenslü nu maal", doch ik,
"man
wie sallen woll nochmaal annerseen finnen.“
So heel kunn ik dat neet begriepen man ik harr vör Wiehnachten
so völ um de Ohren, dat ik dat "Stohl-Kapitel" gau weer heel
vergeten
harr.
Man as an Wiehnachtsavend de moje Sörgstohl denn doch unner
d' Wiehnachtsboom stunn, hebb ik mi doch freit un mien leeve Froo hett
mi weer düchtig een bipult.
Johannes de VriesAnmerkung: