Mien Vedder Theo wahnt up 't Land, so richtig up 't platte
oostfreeske Land. (As dat hier up dat Bild ok to sehn is.)
Sien
Huuske steiht in Nenndörp, nah bi Westerholt. So halvwegs tüsken
Aurich und Dornumersiel. He kann, bi moi Weer, d' Arler Kark noch sehn.
'N bietje mutt he doorbi um d' Hörn kieken, wiel sien Nahber Heini
Uffen sien Schür noch 'n Stück of teihn Meter anboot hett.
Tscha, Nahber Heini Uffen harr sük dat fein utdocht, mit sien
Plaats. Veer gesunde Kinner harr Erna, sien leeve Froo, hum in d' Welt
sett', dree Jungs un een Wicht. Al de Jungs sullen Buur worden as de Vader
un de Grootvader.
Man de eerste weer to klook, de is Peerdoktor worden.
De tweede weer ewig mit olle Radios an 't klütern, de hett
nu 'n Geschäft in Wittmund.
De darde Jung, Wilhelm, weer immer unnerwegens un harr ok keen Mög
an d' Buurderee, man Wilhelm harr dat düchtig mit de Wichter. Lehrt
hett he bi Timmermann Bruns in Esens un denn kweem dat as dat kamen sull,
lüttje Wilhelm un de eenzige Dochter van Bruns, Lena, mussen heiraden.
So is he door hangenbleven un dat wurr ok nix mit de Buurderee.
Nu weer d'r blot noch Gerda, de Jungste, in d' Huus, een nütelk
Wichtje. Gerda sull sük nu aber 'n richtigen Buur utsöken, de
de grote Hoff ja denn avernähmen kunn. As se denn in dat richtige
Oller kwamm, harr'n hör Ollern haast jeden Saterdag Visit, elke leddige
Jungbuur ut de Nahberskupp weer bi Uffens inladen, man Gerda leet sük
neet van hör Weg ofbrengen, se wull eerst Mesterschke worden. Dat
hett denn ok al good klappt man heiraad hett se bit vandaag noch neet.
So is Buur Uffen mit sien Froo old worden un se sünd immer
noch an d' Wachten, dat door maal een kummt, de hör de swoore Arbeit
ofnähmen deit. De Nahbers helpen hum ja ok, as dat up 't Land so is.
Hier helpt ja noch een de anner.
Blot de Frömdenverkehr in d' Sömmer brengt de goode Nahberskupp
'n bietje dörnanner. Door luurt de een doch 'n bietjet ofgünstig
up de anner. Of de een woll mehr „Gäste“ hett as de anner un
of d'r woll een mehr of minner nehmen deit as de annern, man dat is ja
blot een of twee Maant in d' Johr.
Anners geiht dat hier as immer:
Wenn een Hochtied hett, word an de Avend vörher Pulteravend
fiert. De Nahbers sehn to, dat se in de Nacht een ollen Kinnerwagen mit
'n Pappstörk up 't Huusdack kriegen, dat sall ja Glück
brengen.
Wenn d'r denn 'n Kind up d' Welt kummt, denn gifft dat Branntwien
mit Rosinen (Sinbontjesopp). Man de Rosinen mutten lang genoog in Branntwien
trucken hemmen, denn sleit dat richtig an.
Bi d' Gröön-, Sülvern- un Golden Hochtied, kamen
de Nahbers as Baagmakers un maken 'n mojen Baag ut Dannentwiegen mit Blömen
utstaffeert um de Huusdör to. Seker gifft dat ok doorbi 'n lüttjen
„Ippi“.
Wenn een dat so läsen deit, denn kann he glöven: „De sünd
ja woll eengaalweg an d' Fier'n.“ Nu, dat mag woll wesen, dat up 't Land
hier un door maal een drunken word man doorbi kamen sük de Minsken
nahder, door word aver al dat proot', wat se up 't Hart hemmen, wat se
bedrövt un wat se freit.
De Nahbers hören averall doorto un elke Famillje hett sien
eegen Oord to leven. De Een is grannig un de anner gifft 't al weg, ok
wenn he denn sülvst nix mehr hett. Bi Nahbers Siemers hett Martha
de Büxen an un seggt hum, wat he to doon un to laten hett. Bi Nahber
Gerdes hett de leeve Anna nix to seggen.
Un denn is door noch Nahber Jan Schumann. Bi hum weet 'n neet so
recht wo man hum nehmen sall. He is immer fründelk un he hett sien
Plaats ok best in d' Rieg man um sien Nahberskupp hett he sük noch
noit recht kümmert. Of he woll blot an sük sülvst denkt?
Bit mien Vedder Theo eenes Daags maal mit sien Auto bi Glatties
in 't Sliddern kweem.
Un so umslag is dat oflopen, as he mi later vertellt hett:
Ik weer je woll ok 'n bietjet to fell fohren man as ik marken de,
dat de Straat glippsk wurr, weer dat ok all to laat. Tweemaal hebb ik mi
in d' Runn dreiht un denn floog ik averkopp in d' Sloot. Ik seeg blot noch
de Footmatten herumflegen un denn kreeg ik 'n dicken Bumms un ut weer dat.
As ik sachtjes weer wat sehn kunn, doch ik blot noch: “Rut ut de Koor!“
Man dat gung neet. Mien Auto leeg, dat Unnerst na baven, in d' Sloot un
beid' Dören weeren verkielt.
Bestimmt weer ik in de olle Sloot versapen of villicht sogoor verbrannt,
wenn, tscha, wenn uns Nahber Schumann neet west weer! De weer mit sien
Trecker tegenaver up d' Land, seeg dat Malör un weer ok all mit 'n
dicken Seil in d' Sloot. Mit beid Footen in dat iesige Water, mook he sien
Seil an d' Vörass fast un dat anner Enn an sien swoore Trecker un
den truck he de Wagen langsaam anners herum un denn gliek weer up d' Straat.
He brook de Dör apen un truck mi vörsichtig ut mien Kittje. Nahber
Schumann seeg ut as 'n Swien. „Kiek, bist Du de weer?“, froog he blot.
---
Wiehnachten weer Theo denn jüst weer so wied, dat he uns Nahber
Schumann besöken kunn, um sük to bedanken. „Dat kann ik ja noit
weer goodmaken“, sää Theo. „Bruukst ok neet“, meen Jan blot,
„ik bin ja blied, dat ik maal een van mien Nahbers helpen kunn.“(!)
Johannes de Vries
Anmerkung:
Die Geschichte ist frei erfunden.
Jede Ähnlichkeit, auch der Namen, mit lebenden Personen wäre
rein zufällig und ist nicht beabsichtigt.